Charakterystyka i pochodzenie: Szczypiorek jest rośliną wieloletnią, wytrzymałą na mróz. Prawdopodobnie pochodzi z Włoch, ale już w średniowieczu był znany w Azji i Ameryce.
Nazwa łacińska: Allium schoenoprasum L.
Opis: Liście ma rurkowate, puste wewnątrz, długości 15-20 cm, wyrastające z małych, podłużnych cebulek. Fioletowe kwiaty są skupione w szczytowe baldachy.
Uprawa: Lubi słońce i pulchną glebę. Można go uprawiać zarówno w doniczkach, jak i w ogródku. Szczypiorek jest nowalijką, pojawia się na rynku jako pierwsza wiosenna roślina. Jadalne są świeże, młode liście, przycinane na wysokości 2 cm od ziemi.
Zawartość: Szczypiorek zawiera cukry, białka, wapń, fosfor, żelazo, karoten, witaminę B x, B2, PP i C. W 100 g szczypiorku jest 75 mg witaminy C. Zawiera również olejek lotny ze związkami siarki, podobnie jak cebula. Olejkowi temu zawdzięcza szczypiorek swe właściwości smakowe i lecznicze.
Działanie: Szczypiorek pobudza apetyt i wzmacnia żołądek.
Zastosowanie: Szczypiorek pachnie jak cebula i smak ma podobny do cebuli, ale trochę delikatniejszy i szlachetniejszy. Szczypiorek stał się ulubioną przyprawą właśnie dzięki swemu delikatnemu smakowi. Ma bardzo duże zastosowanie w kuchni. Można go dodawać wszędzie tam, gdzie stosuje się cebulę, np. do zupy fasolowej, grochowej, ziemniaczanej i rosołu, do sałatki ogórkowej, ziemniaczanej, francuskiej, mięsnej i mieszanej, do potraw z jaj, ryb, różnych zapiekanek, past, serów i twarożków, do sosów i marynat, do kanapek, zimnych przekąsek, wędlin, ziemniaków puree itp. Dzieciom posypujemy nim chleb z masłem lub ze smalcem. Mimo że szczypiorek ma delikatny smak, nie poleca się dodawać go do innych świeżych warzyw o charakterystycznym smaku, np. do młodego groszku, szparagów, młodej fasolki itp. Może bowiem zabić smak i aromat tych warzyw. Dzięki swemu delikatnemu, a zarazem pikantnemu smakowi jest stałą przyprawą potraw dietetycznych w lecie i w zimie. Szczypiorku nigdy nie należy gotować, ale świeżym, pokrojonym posypywać gotowe już potrawy.