Charakterystyka i pochodzenie: Przyprawę stanowi grube kłącze rośliny. Ojczyzną alpinii jest Tajlandia i Chiny. Na większą skalę uprawia się ją w Japonii, Chinach, Indiach i na Antylach. W Europie pojawiła się w średniowieczu jako lek, który spopularyzowali lekarze arabscy. Znany był sporządzany z niej olej.

Nazwa łacińska: Alpinia officinarum

Uprawa: Korzeń wykopuje się, kiedy osiągnie 10 lat, czyści się go, kroi i suszy. Ma kolor czerwonobrązowy.

Zawartość: Alpinia znana jest również w medycynie ludowej. Zawiera duże ilości olejku lotnego oraz żywice powodujące jej ostry, piekący smak. Najważniejszymi jej składnikami są galganol i alpinol.

Działanie: Nalewka lub wywar z alpinii pobudza apetyt, łagodzi bóle żołądka, pomaga w trawieniu.

Zastosowanie: Alpinia (znana także jako galgant chiński) ma charakterystyczny aromat i korzenny, gorzki smak, przypominają­cy imbir. Stosowana jest w przemyśle spożywczym do produkcji gorzkich likierów żołądkowych i octów. Jako przyprawa najczęściej stosowana jest w formie sproszkowanej, szczególnie w kuchni indyjskiej i indonezyjskiej. W naszej kuchni zaleca się używanie jej z umiarem i stopniowe wypróbowywanie, jaka ilość będzie zgodna z naszym smakiem. Alpinią można przyprawiać pieczoną wołowinę, która dzięki tej przyprawie staje się smaczniejsza i łagodniejsza, zupę ziemniaczaną, potrawy z warzyw, gulasz, ryż, sosy, grzyby, sałatki i ryby. Niezbędna jest do potraw kuchni indyjskiej.