Charakterystyka i pochodzenie: Rukiew wodna jest byliną. Jako warzywo była uprawiana już przez starożytnych Rzymian. Obecnie rozprzestrzeniła się na całej kuli ziemskiej od nizin aż po górskie potoki.
Nazwa łacińska: Nasturtium officinale
Opis: Płożące się pędy rukwi są dęte, kanciaste i osiągaj ą długość do 90 cm. Mięsiste liście maj ą szerokość 6-10 mm i długość 10-20 mm. Owocem jest wielonasienna łuszczyna długości do 5 mm. Kwiaty są białe, zebrane w grona.
Uprawa: Rukiew zbiera się ze stanowisk naturalnych. Rośnie na brzegach potoków, przy źródłach, w rowach z czystą wodą lub przy innych zbiornikach wody stojącej. Występuje w Czechach i na Morawach.
Zawartość: Zawiera duże ilości witamin C, K, A i E oraz glikozyd. Duże znaczenie ma dzięki zawartości soli mineralnych, a szczególnie żelaza, jodu i śladów arsenu.
Działanie: W medycynie ludowej była stosowana przeciwko chorobom nerwowym i gorączce.
Zastosowanie: W kuchni ma podobne zastosowanie jak pieprzyca siewna i rzeżucha gorzka. Ma ostrzejszy i bardziej cierpki smak. Sałatka z niej przygotowana jest w smaku ostra, gorzka, chrzanowa, przypomina rzodkiewkę.